Hoxe fun instalarlle a filla do Gómez unhos programillas, e como é de supoñer nestas cousas sempre se tarda un pouquiño, en fin que tumba que dalle e dalle que tumba o final quedámosnos a cear. A verdade é que ver a dous raparigos "Mikel e Ares", tan pequenos os dous non sei que da pero a escea de velos comer aos dous nos peitos das súas nais e algo que no se pode describir cas palabras. E bueno como non vai a ser menos, o viño que non falte, a familia Gómez, como sempre, moi ben e boeno, que xa son as 00:00 da noite e o bebe a chorar, por certo Begoña ten unha mao impresoante, poque os nenos no seu regazo non choran, hai que levarllos para que teñan unha boa sesta. Saudos e se algén lé isto e ve as fotos, non dubides en escribir algún comentario.
